Το kick-boxing είναι ένα σύγχρονο άθλημα που αποτελεί ένα από τα πιο ευρέως διαδεδομένα μαχητικά αθλήματα στον κόσμο με αυξανόμενο κοινό. Γνώρισε τη μεγαλύτερη άνθηση (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλαδικής επικράτειας) τη δεκαετία του ’90 και έκτοτε απαριθμεί εκατομμύρια θεατές Οι Πρώτοι ανεπίσημοι Αγώνες kickboxing είναι κάποιοι στις αρχές του ’60 στην Ιαπωνία και την Ταϊλάνδη μεταξύ Thai boxers και Kyokushin Karateka. Ο πρώτος αγώνας kickboxing έγινε στην Οζάκα στις 11 Απριλίου 1966 Το Κικ μπόξινγκ είναι μαχητικό άθλημα που συνδυάζει πυγμαχία και λακτίσματα. Έλκει την καταγωγή του φυσικά απ την ταιλανδέζικη πυγμαχία. Η προέλευση του είναι απ’ την Ιαπωνία και τη Βόρεια Αμερική, και περιλαμβάνει τις τεχνικές της πυγμαχίας και λακτίσματα απ το καράτε ντο και το ταεκβοντό. Στην δεκαετία του 1970 άρχισαν να διεξάγονται οι πρώτοι αγώνες kickboxing στην Αμερική, ενώ το 1976 ιδρύθηκε και η παγκόσμια ομοσπονδία του αθλήματος, η World Kickboxing Association (WKA). Το αγωνιστικό kickboxing χωρίζεται στο ερασιτεχνικό kickboxing, στο οποίο οι αθλητές φοράνε προστατευτικά, και στο επαγγελματικό όπου δεν επιτρέπεται η χρήση τους. Η Πρώτη επίσημη ιδρυθείσα Ελληνική Ομοσπονδία για τον Κλάδο άθλησης του kick Boxing ,ηταν η Ελληνική Ομοσπονδία Muay Thai-Kick Boxing με Ιδρυτή τον Κύριο Ξανθάκη Ευάγγελο(1998)IAMTF/IKBF. Η μεγαλύτερη διοργάνωση του kickboxing σε παγκόσμιο επίπεδο είναι το Κ-1. Υπάρχουν πολλά αγωνιστικά στυλ στο kickboxing και διαβάθμιση σ’αυτά, το full contact, semi contact, light ή medium contact, body contact και τα low kicks. Επίσης υπάρχουν παρόμοια αθλήματα που σχετίζονται με το kickboxing και ποικίλουν ανάλογα με την χώρα προέλευσης τους. Το πιο γνωστό απ’αυτά είναι το Μουάι Τάι, ή Τάι μπόξινγκ στα αγγλικά, που είναι και το εθνικό άθλημα της Ταϊλάνδης.Οι τεχνικές της Ταυλανδέζικης πυγμαχίας είναι διαφορετικές με αυτές του kick boxing.Το Μουάι Τάι είναι εντελώς ένα διαφορετικό άθλημα ,αλλά και μια πολεμική Τέχνη,που το Κick Βoxing δεν είναι. Αθλημα που γυμνάζει το μυαλό και το σώμα. «Γεννημένο» μέσα από τις πολεμικές τέχνες της Ασίας, μεγαλωμένο στην Ευρώπη και την Αμερική, παρεξηγημένο από πολλούς, αλλά και τρόπος ζωής για ακόμη περισσότερους.Οι ρίζες του κικ μπόξινγκ βρίσκονται κρυμμένες στα εδάφη της Απω Ανατολής και το συναρπαστικό αυτό άθλημα θεωρείται το «παιδί», αλλά και η εξέλιξη άλλων πολεμικών τεχνών. Η ιστορία κατά τις αρχές της δεκαετίας του ’70, άρχισαν να αμφισβητούνται οι πολεμικές τέχνες που ήταν διαδεδομένες έως τότε στην Αμερική, από μια γενιά επαγγελματιών αθλητών πολεμικών τεχνών. Οι επαγγελματίες αθλητές στράφηκαν προς την αναζήτηση ενός ανταγωνιστικού είδους, το οποίο θα τους επέτρεπε να αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους στο μέγιστο, με πλήρη χρήση δυνατών λακτισμάτων και γροθιών, σε αγώνα μέχρι τελικής πτώσης. Η ανάπτυξη ειδικού προστατευτικού εξοπλισμού επιτάχυνε την εξέλιξη του νέου αθλήματος το οποίο έγινε γνωστό ως κικ μπόξινγκ. Στις αρχές της εμφάνισής του, οι κανονισμοί δεν ήταν ξεκάθαροι. Σε κάποιους αγώνες δεν υπήρχαν κατηγορίες κιλών ή χρονικός περιορισμός, αλλά αγωνίζονταν όλοι έως ότου μείνει ένας! Το full contact karate έδειξε τον δρόμο των κανονισμών. Βαθμολογούσαν λακτίσματα από τη μέση και πάνω, ενώ τα low kicks θεωρούνταν «ποινή» (φάουλ). Παράλληλα, αναπτύχθηκαν ικανότητες πυγμαχικές. Αυτή η μορφή του αθλήματος επιβίωσε μέχρι τις μέρες μας ως full contact – kick boxing. Από τους πρώτους προωθητές ήταν ο Χάουαρντ Χάνσον, ο οποίος καθιέρωσε τους αγώνες μέσα σε ρινγκ πυγμαχίας και όχι σε «τατάμι». Το ενδιαφέρον για το καινούργιο αυτό άθλημα ήταν μεγάλο και τηλεοπτικά κανάλια μετέδιδαν αγώνες για τον παγκόσμιο τίτλο τακτικά. Τον καιρό εκείνο, οι Αμερικανοί αθλητές εξασκούνταν στο κικ μπόξινγκ πλήρους επαφής, ενώ οι Ταϊλανδοί και Ιάπωνες αντίπαλοί τους χρησιμοποιούσαν επιπλέον χαμηλά λακτίσματα, αγκώνες και γόνατα. Επιχειρήθηκε ένας συμβιβασμός όπου επιτρέπονταν γροθιές και λακτίσματα τόσο ψηλά όσο και χαμηλά στα πόδια και όχι πιασίματα, ρίξεις, γόνατα και αγκώνες. Μπορεί να υπάρχουν αρκετές παραλλαγές, όμως, τρία είδη είναι αυτά που έχουν επικρατήσει. Το ιαπωνικό, το αμερικανικό και το ευρωπαϊκό. Το ιαπωνικό διεξάγεται σε τρεις πεντάλεπτους γύρους, επιτρέπονται τα χτυπήματα κάτω από τη μέση (εκτός της περιοχής των γεννητικών οργάνων), όπως επίσης οι λαβές πάλης. Στο αμερικανικό, οι κικ μπόξερς επιτρέπεται να μάχονται χρησιμοποιώντας τις γροθιές τους και τα πόδια, χτυπώντας πάνω από τη μέση. Απαγορεύονται οι αγκώνες και τα γόνατα, ενώ η χρησιμοποίηση του καλαμιού σπάνια επιτρέπεται. Οι μάχες γίνονται συνήθως σε 3 έως 12 γύρους (διάρκεια 2 ή 3 λεπτά). Ο νικητής αναδεικνύεται είτε από απόφαση του διαιτητή είτε από νοκ ντάουν είτε αν ένας εκ των δύο παραιτηθεί πετώντας λευκή πετσέτα. Αν ολοκληρωθούν όλοι οι γύροι χωρίς νικητή, τρεις κριτές καλούνται να αποφασίσουν. Το ευρωπαϊκό διεξάγεται με τους κανόνες του μουάι τάι και του ιαπωνικού κικ μπόξινγκ και χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες. Τους αγώνες ημιεπαφής, τους αγώνες πλήρους επαφής, αλλά και αυτούς μέσης επαφής, ένας συνδυασμός των δύο προηγούμενων κατηγοριών. Το δημοφιλές K-1. Το Κ-1 είναι η διοργάνωση που βασίζεται στο κικ μπόξινγκ και συνδυάζει τεχνικές από το μουάι τάι, το καράτε, το τάε κβον ντο, το σαβάτ, το σαν σού, αλλά και το παραδοσιακό μποξ. Θεωρείται ως οι «Ολυμπιακοί Αγώνες» του αθλήματος και σε αυτό αγωνίζονται οι κορυφαίοι μαχητές από όλον τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια μιας χρονιάς, μέσα από τη διεξαγωγή αγώνων, ξεχωρίζουν οι καλύτεροι 8 αθλητές, οι οποίοι λαμβάνουν μέρος στο γκραν πρι, που λαμβάνει χώρα στο Τόκιο της Ιαπωνίας. Στο Κ-1 υπάρχει η κατηγορία των 70 κιλών (Κ-1 ΜΑΧ), στην οποία πρωταγωνιστεί ο Μιχάλης Ζαμπίδης, ενώ από το 2007 υπάρχουν δύο ακόμη ζώνες για αθλητές μέχρι 100 κιλά και άνω του βάρους αυτού. Το Κ-1 σχεδιάστηκε από τον Ιάπωνα καρατέκα, Καζουόσι Ισιν, το 1980. Αρχικά, οι κανόνες του παρέπεμπαν στο καράτε, όμως στη συνέχεια ήρθαν πιο κοντά στο άθλημα του κικ μπόξινγκ. Την τελική του μορφή την πήρε το 1993 ως διοργάνωση του κικ μπόξινγκ.